CONCERT REVIEW

De dag nadat ik tussen 450 bluesfanaten in de Hasseltse muzikodroom stond was ik net op tijd om samen met de familie Bryant de zaal van de Diestse Borderline binnen te stappen. Ook hier weer een goedgevulde zaal met toch veel andere gezichten. Sommige groepen hebben duidelijk hun eigen aanhang. Met Danny Bryant’s Redeyeband is dat zeker zo, je bent ervoor of je past, ik behoor tot de minderheid die hem wel live kan appreciëren. Dat was trouwens verleden jaar in Varenwinkel ook al te zien toen er op de vroege namiddag bij zijn optreden weinig volk voor het podium opdaagde. Belgen houden blijkbaar meer van ritmische Amerikaanse als van trage Engelse blues. Dat dit optreden een beetje in het kader zou staan van de nieuwe cd, die voor het einde van de maand werd aangekondigd, was meteen duidelijk. Op het vel van de grote trom stond buiten de groepsnaam ook de CD tittel “Black and White” gedrukt.

Er werd ook geopend met het eerste nummer ervan “Tell me” met een goeie vettige gitaarintro en een tekst over vragen na het vertrek van een geliefde. Het tweede nummer was er eentje van Buddy Guy die op geen enkel van zijn cd’s staat, “Miss Idab” De zeer lange intro kondigde een mooie slow aan waarin tamelijk veel reverberation gebruikt werd door de Marshall versterker en regelmatig afgewisseld werd tussen luide ruige passages en ultra sensuele stille noten van zijn melodieuze rode Freddie-King gitaar. Vervolgens het ritmische “bring your fine self home” van zijn Live CD uit 2007. Daarna waren het 60’s gitaarklanken met een cover van Bob Dylan’s “I shall be released” met een goede crescendo opbouw naar forte, en dat met een serieus traag Fleetwood Mac gehalte. “Heartbreaker” was dan weer het tittelnummer van de live cd, en daarin toonde drummer Trevor Barr dat hij van het goede hout gesneden is. Hij is nog niet zo lang bij de groep maar zeker een goede aanwinst. Het publiek apprecieerde duidelijk deze goeie poeier en good heavy vibes. Zoals gedurende gans het concert werden snelle nummers steeds afgewisseld door trage en “any wonder” die ook op hun nieuwe cd staat was ook een typisch lang zelfgeschreven nummer, met tamelijk eentonige start maar evoluerend naar talrijke virtuositeitdemonstraties van Danny waarop het publiek enthousiast reageerde. De mooie en goed gezongen tekst gaat over hoe met de tijd beide partners in een relatie veranderen en vervreemden, een mooi einde van de eerste set.

Tijdens de pauze ben ik dan gaan kijken naar hun merchandising en was verwonderd dat hun nieuwe cd nog voor de release hier gewoon te koop werd aangeboden (review volgt), naast alle andere cd’s en T-shirts. Standhoudster was mama Bryant die ook manager is om zoontje Danny in het goede vaarwater te houden. Papa Ken Briant is sinds het begin de vaste bassist en completeert dit familiaal gezelschap. Alhoewel hij er meestal nogal stoïcijns bijstaat had hij er in de tweede set duidelijk zin in en betrapte ik hem zelf een paar keer op een glimlach. Het eigen geschreven “play to win, born to lose” van hun live cd heeft dan ook een stevige beat waarop hij zich goed kon uitleven. Vader en zoon spraken elkaar aan op het einde van het nummer en zonder verpozen werd overgeschakeld op een traag nummer waar duidelijk werd dat voor Dany zijn gitaar gewoon een extensie is van zijn gedachten en gevoelens. Navraag leerde dat dit nummer gewoon een improvisatie van het moment was en zelfs geen tittel had. Meer moet dat niet zijn. “Flow over to beat” bleek dan een eigen versie te zijn van Thrill is gone. Toen volgde er alweer een improvisatie waarbij een flesje spa gebruikt werd om slide gitaar te spelen. Wat wel verwonderlijk was, was dat telkens ie zijn snaren tijdens het spelen eerst met behulp van elektronica afstelde, hij achteraf zuiver auditief nog wat bijstelde om zijn eigen klanken te produceren.

Voor het trage “Walk away” dat op z’n nieuwe cd staat verkoos hij een akoustische gitaar maar wisselde daarna even snel terug naar zijn electrische om “good time woman” te brengen. Dit lange rocky blues nummer is ook afkomstig van zijn geliefkoosde live cd. Ook hier een afwisseling van stevige beats en uiterst rustige passages. Gezien de drummer zo opging in zijn muziek en een beetje verscholen was achter zijn cimbalen zag hij de tekens van Danny niet maar voelde hij wel aan dat het tijd was om muisstil mee te tikken. Het publiek dat tot kort voor het podium was genaderd genoot ervan. Het momentum bleef behouden met “before you accuse me” waarin drummer en alweer lachende bassist uitstekende ritmische ondersteuning gaven. Ze werden hier ook voorgesteld maar speelden geen echte solo’s.  “Always with me” was het tegenovergestelde van de meeste andere nummers en veranderde stilaan van snel naar traag. Afgesloten werd met “voodoo child” inclusief typisch Jimmy Hendrix gitaarwerk achter de nek. Er werd ook interactief met het publiek gewerkt en alles smolt over in een potpourri met herkenbare “ce n’est qu’un au revoir”.

Aankondiger van dienst Jean moest niet veel aandringen om hen een bis nummer te laten spelen. Het werd een goede vettige blues onder de vorm van “Long distance call” van Muddy Waters”. One schotch, one beer, that’s what we needed waren wel de woorden die duidelijk maakten dat ze dorst hadden en er stilaan mee wilden ophouden. Uit de gezellige babbel achteraf backstage kreeg ik te horen dat na de officiële release van hun nieuwe cd ze hun playlist gingen aanpassen en voornamelijk de nieuwe nummers zullen gaan spelen. Ik ga ze dan ook vermoedelijk nog eens gaan beluisteren op 15 mei als ze naar ’t Goor komen. Voor mij werd in alle geval duidelijk dat nadat ik deze groep een paar keer op festivals gehoord had, het toch nog veel beter klonk in een gezellige club zoals de borderline. De afterparty was zoals gewoonlijk ok en DJ Fille zorgde ervoor dat het publiek nog een poos kon blijven plakken.

Laurence